براي گرفتن يک پرتره خوب بايد موارد زير را مد نظر داشته باشيد:
1: صورت و خصوصيات صورت مدل را تجزيه و تحليل کرده و بهترين حالت صورت را براي عکاسي درنظر بگيريد. براي اين کار مدل را بررسي کنيد، اول با او صحبت کرده تا بتوانيد بهترين حالتي که معايب او به نظر نرسد را انتخاب کنيد. به عنوان مثال اگر کسي داراي چانه چاق مي‌باشد نبايد سر خود را به پايين بياورد. اسپيدلايت
2 : يکي از مهمترين وسايلي که براي عکسبرداري پرتره مورد نياز است استفاده از عدسي‌هاي خاص پرتره مي‌باشد که ويژگي نرم‌کردن تصوير را دارا مي‌باشند. اين ويژگي را نبايد با واضح نبودن عکس به دليل ناميزان بودن عدسي اشتباه گرفت. اين عدسي‌ها خطوط چهره مثل چين و چروک را محو مي‌کنند. البته لازم به توضيح است که گاهي اوقات عکاس پرتره ممکن است بخواهد به عمد، چين و چروک پوست را بيشتر هم نشان بدهد.
عدسي‌هاي نرم‌کننده قابل کنترل بوده و مي‌توان شدت نرمش را کنترل کرد. اين عدسي ها بيشتر در دوربينهاي قطع بزرگ قابل استفاده مي‌باشند. اگر از دوربينهاي قطع کوچک استفاده مي‌کنيد براي اعمال اين ويژگي از شيشه‌هاي مخصوصي استفاده کنيد که مانند فيلتر بر روي عدسي بسته مي‌شوند و با شکست نور نرمي را ايجاد مي‌کنند. به اين شيشه‌ها ((فيلتر نرم‌کننده)) يا پخش کننده مي‌گويند.
3 : گرفتن پرتره در فاصله نزديک باعث اعوجاج و کج‌شکلي مي‌شود. لذا نبايد بيشتر از 5/1 متر به مدل نزديک شد. بنابراين بايد از عدسي‌هايي استفاده کنيد که فاصلة کانوني بلندتري دارند تا بدون نزديک‌شدن به مدل، نماي درشتي از چهره‌اش برداريد. بهترين لنز براي عکاسي پرتره، لنزي است که فاصله کانوني آن دو برابر فاصله کانوني لنز نرمال باشد. به عنوان مثال در يک دوربين 35 ميليمتري، يک عدسي با فاصلة کانوني 85 تا 135 ميلي‌متر براي پرتره مناسب است.
4 : نوع و اندازه دوربين براي عکاسان حرفه‌اي که عکس را روتوش مي‌کنند بسيار مهم است. در کادرهاي کوچک مانند دوربينهاي 135 امکان روتوش نگاتيو براحتي وجود ندارد. همچنين هنگام استفاده از دوربينهاي ديجيتال، هرچه رزولوشن سنسور بيشتر باشد، براي عکاسي پرتره مناسبتر است.
5 : زمينه بايد متناسب با موضوع باشد.
6 : دوربين بايد در جايي تعبيه شود که بتواند مناسب‌ترين زاويه‌ها را دارا باشد
7 : فاصله طوري تنظيم شود و ديافراگم تا جايي بسته شود که نقاط اصلي موضوع که مد نظر عکاس است، در داخل ميدان وضوح واقع شود.
8 : سوژه نبايد تا آماده شدن عکاس تکان بخورد. در زمان‌هاي قديم که حساسيت شيشه‌هاي عکاسي کم بود از آلاتي براي نگهداري و ثابت نگه‌داشتن موضوع استفاده مي‌کردند. بايد دقت کرد که سوژه با تکان‌خوردن از ميدان وضوح خارج نشود. در صورت استفاده از دوربينهاي انعکاسي سوژه دائماً در منظره ياب ديده مي‌شود و تغيير وضوح آن مشخص است.
9 : نورسنجي از مواردي است که دقت بسيار زيادي را مي‌خواهد. نور بايد به قدر کافي به فيلم بتابد. اگر موضوع نمي‌تواند بي‌حرکت باشد بهتر است با ديافراگم بازتري عکس گرفت تا با سرعت عکسبرداري بالا از تکان‌‌خوردگي موضوع جلوگيري شود؛ مانند پرتره کودکان.
10 : نور بي‌شک از مهمترين مسئله‌اي است که عکاس با آن روبروست.
منبع: نيکاسون